Καλησπέρα σε όλους! Θα ήθελα να σας πω μια μικρή ιστορία, ελπίζω όχι κουραστική, για το δικό μου "Κοράλλι".
Μικρο κοριτσάκι συνήθιζα μαζί με τα αδέλφια υπό την προστασία της εξαδέλφης μας να πηγαίνουμε για μπάνιο στη Στήλη "Στήλη των Πεσόντων" στο κέντρο της πόλης δίπλα από το μνημείο. Τότε ακόμα ήταν καθαρά και μπορούσαμε να κάνουμε μπάνιο εκεί. Σαν ανήσυχα νιάτα τα μεγαλύτερα αδέλφια, μαζί και εγώ το μικρο, εξερευνούσαμε την παραλία και όχι μόνο!
Μας άρεσε να αγναντεύουμε τα καραβάκια που ήταν δεμένα στο μικρο λιμανάκι απέναντι από εκεί που κάναμε μπάνιο. Εκεί λοιπόν γνωρίσαμε έναν υπέροχο άνθρωπο, τον Κύριο Π. Δεν νομίζω ότι σε αυτή την ιστορία έχουν σημασία τα ονόματα! Ο Κύριος Π. λοιπόν, ένας υπέροχος όπως προείπα άνθρωπος, έγινε φίλος μας! Ήταν ιδιοκτήτης σε ένα από αυτά τα καραβάκια. Τον βλέπαμε καθημερινά να προσέχει να αγαπάει και να φροντίζει το πλοίο του. Μας είχε εξάψει τη φαντασία με τις ιστορίες του από τη θάλασσα και μας είχε μεταδώσει τη χαρά και την αγάπη του! Δεν σταματούσε πότε να το φροντίζει... Κάθε μέρα όσο και τέλειο να ήταν το πλοίο του όλο και μια δουλειά έβρισκε να κάνει. Μία μικροδιορθώσεις, μία γυάλισμα και ότι μπορείτε να φανταστείτε! Είχαμε την τιμή και τη χαρά να ανεβούμε και στο πλοίο! Εγώ σαν το μικρο της παρέας ένιωθα εξαιρετικά, σαν ένας μικρός εξερευνητής - καπετάνιος! Μας είχε πει ότι μόλις το έχει έτοιμο θα μας πάει μια μικρή βόλτα στα ανοιχτά! Είχαμε χαρεί τόσο!!! Το είχαμε φτιάξει στο μυαλό μας αυτό το ταξίδι,. Απο την αρχή έως το τέλος! Βεβαία όπως καταλαβαίνετε αυτό δεν ήταν εφικτό. Μικρά παιδιά εμείς μεγάλη η ευθύνη του Κυρίου Π. και κάπου εκεί και η αδεία από τους γονείς, λεπτομέρειες που τα μικρά παιδιά δεν τα σκέφτονται, αλλά ήταν στο μυαλό του Κυρίου Π. Έτσι πηγαίναμε κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο και του ζητούσαμε το ίδιο! Πότε θα μας πάει την βόλτα που μας υποσχέθηκε! Η απάντηση πάντα ίδια... "Μόλις το φτιάξω"
Κάπως έτσι πέρασαν οι μήνες τα χρόνια, μεγαλώσαμε κάναμε παρέα το κάθε παιδί με τους φίλους του, πηγαίναμε ο καθένας με την παρέα του για μπάνιο σε άλλες παραλίες και ξεχάστηκε η Στήλη και η βόλτα με το σκάφος του Κυρίου Π.
Χρόνια πολλά χρόνια αργότερα μαθαίνω από τη μητέρα μου ότι δυστυχώς ο Κύριος Π. απεβίωσε. Στεναχωρήθηκα πολύ! Μπορεί να μην κάναμε αυτή τη βόλτα αλλά κατανοούσα πια απόλυτα τους λόγους και πάντα τον θυμόμουν σαν αυτό τον υπέροχο άνθρωπο που γνώρισα!
Ένα δυο χρόνια πριν λοιπόν το 2015 ή το 2016, ενώ έβλεπα το γνωστό σε όλους μας "Κοράλλι" παρατημένο και σαπισμένο, ένα νεκρό κουφάρι και αφού μετατοπίστηκε πια από την κακοκαιριά ρώτησα τη μητέρα μου "Τι κρίμα να είναι έτσι αυτό το καράβι ξεχασμένο και παρατημένο" και μου απάντησε "Ξέρεις σε ποιον ανήκει αυτό το καράβι???" της λέω "όχι, σε ποιον???" και μου λέει ότι είναι το καράβι του Κυρίου Π. Σας το λέω ειλικρινά τα έχασα! Σάστισα, και μια θλίψη με πλημμύρισε. Μου ήρθαν όλες οι παιδικές μου μνήμες στο μυαλό! Το μόνο που ξεστόμισα ήταν ένα ΓΙΑΤΙ??? Γιατί να συμβαίνει αυτό σε αυτό το καράβι που ανήκε σε αυτόν τον άνθρωπο! Γιατί σε αυτό το καράβι που το είχε σαν παιδί του, με την ιστορία του και την αγάπη του!
Κάπου εδώ θα ήθελα να αναφέρω ότι δεν έγραψα αυτό το κείμενο για να επιρρίψω ευθύνες στην Οικογένεια ή σε Δήμο και Περιφέρεια! Και αν με τα λεγόμενά μου θίγω κάποιον ζητάω συγνώμη! Απλά στεναχωριέμαι πολύ που έχει αυτή την κατάληξή αυτό το πλοίο που πήρε τόση μεγάλη αγάπη στη ζωή του!
Παρακαλώ λοιπόν πολύ όποια αρμόδια Αρχή, μπορεί να κάνει κάτι, ας το πράξει.
Κύριε Π. σας αφιερώνω αυτή τη μικρή μου ιστορία και θα σας μνημονεύω πάντα και θα σας θυμάμαι με αγάπη.
Ελένη Τράνακα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου